اساس و برگردان بسیار روان مقاله علوم سیاسی با موضوع نوکارکردگرایی 2014
حرف نوشته اصلی کمیاب و غیر رایگان
Neofunctionalism vs. Intergovernmentalism
by
Marko Čeperković
October 1st, 2014
“Ever closer Union among the peoples of Europe,”1 reads the Preambule of the Treaty of Rome. Just after the WWII a new, hybrid Europe was born. From that day on, Europe incrementally evolved to a union that consists of intergovernmental, supranational, federal, confederal, and neofunctional elements. Throughout its history, member states of the Community have, through different ideological approaches reflected in federalism, intergovernmentalism, functionalism, and others, created a fertile environment for institutional and governmental integration. One thing that was clear is that European integration did not spur at once, but was largely an act of political determination. Yet, what remains a conflicting issue in the area of studies of European integration is putting the process of integration under a sole theoretical framework.
نو کارکردگرایی در مقابل ادغام دولت ها
جملهی «نزدیک ترین اتحاد بین آدم اروپا» مقدمهی معاهدهی رمیدن را تشکیل میدهد. درست بعد از پایان جنگ جهانی دوم یک اروپای اخیر و ترکیبی، زاده شد. از آن روز تا کنون اروپا به تدریج تکامل یافته و به اتحادیهای تبدیل شده است که از شیوههای حکومتی فراملی، فدرال، کنفدرال، ادغام بین دولتی و نوکارکردگرایی تشکیل شده است. اعضای کشورهای عضو انجمن باب طول تاریخچه خود دارای روش های متفاوت ایدئولوژیکی بازتاب یافته از فدرالیسم، بین دولتی، عملکردگرایی و غیره بوده اند که محیطی پرثمر را برای ائتلاف های دولتی و نهادی ایجاد کرده است. یکی از نکات بارز این حیات که در ابتدا ائتلاف و اتحاد بین اروپایی ها به خوشنامی امروز نبود لیک یک عمل و عزم راسخ سیاسی محسوب میشد. نکته ای که همچنان یک مساله اختلاف برانگیز و حل نشده باب رابطه با مطالعات انجمن اروپا باقی مانده است، قرار دادن فرایند ایجاد این ائتلاف بزرگ از کشورها زیر یک چارچوب نظری و علمی واحد بوده است.