این نوشته کوششی است برای تشریح و اظهار «اصل عدم استناد به ایرادات در اسناد تجاری» خارج از چارچوب یک انتظام قانونی اختصاصی که در این باره، مطالبی در زمینه مفهوم، مبنا و قلمرو اساس بیان میشود. سپس به جایگاه این اصل در حقوق ایران اشاره میشود؛ به سمت این بیان که ادرار خصوصی ایران به سمت طور کلی بر ایده حمایت از مالک متکی بوده و اصل عدم قابلیت استناد به ایرادات در محدوده اسناد تجاری، فاقد بلد قانونی میباشد و رویه قضایی نیز نسبت به ثانیه متزلزل است. از اینرو، دکترین تنها دلیل اثبات اساس باب حقوق ایران است و برای بازشناخت ارض این اصل در حقوق ایران، کنوانسیون 1930م. ژنو مناسبترین آیین بهمنظور جبران سکوت مقنّن است.
در بخش پایانی مقاله، شرایط تحقّق اساس و استثنائات آن در پنج مورد بیان میشود.