دیوان وحشی بافقی

خرید این محصول

» :: داره وحشی بافقی

مولانا شمس‌الدین یا کمال‌الدین محمد وحشی‌بافقی یکی از شاعران نامدار سده دهم ایران است که در سال 939 هجری صلصل در آبادی بافق چشم به جهان گشود. دوران زندگی او با پادشاهی شاه تهماسب صفوی و شاه اسماعیل دوم و امپراطور محمد خدابنده هم‌زمان بود. وی تحصیلات‌ مقدماتی‌ خود را در زادگاهش‌ سپری‌ نمود. وحشی‌ در جوانی‌ به‌ یزد رفت‌ و از دانشمندان‌ و سخنگویان‌ آن‌ آبادی کسب‌ فیض‌ کرد و پس‌ از چند سال‌ به‌ کاشان‌ عزیمت‌ نمود و شغل‌ مکتب داری‌ را برگزید. وی‌ پس‌ از روزگاری‌ اقامت‌ در کاشان‌ و سفر به‌ بندر هرمز و هندوستان‌، باب اواسط عمر به‌ یزد بازگشت‌ و تا پایان‌ حیات ( سال 991 هجری قمری) در این‌ آبادی زندگی‌ کرد.

این‌ شاعر بزرگ‌ روزگار خویش را با اندوه‌ و سختی‌ و تنگدستی‌ و تنهائی‌ گذراند و دراشعار زیبا و دلکش‌ او سوز و ذوب این‌ سالهای‌ تنهایی‌ کاملا مشخص‌ است‌ . وی غزل‌سرای بزرگی حیات و در غزلیات خود از عشق‌های نافرجام، زندگی پیچیده و مصائب و مشکلات خود یاد کرده است. اصول دد متجاوز از نُه الف بیت و حاوی قصیده، ترکیب بند و ترجیع بند، غزل، قطعه، رباعی و مثنوی است. وحشی دو منظومهٔ عاشقانه دارد. مثنوی آغازین به سمت سال ۹۶۶ به پایان رسید و ۱۵۶۹ بیت است و امّا مثنوی دوم که از شاهکارهای ادب دراماتیک ایرانی است، هم از عهد شاعر شهرت انبوه یافت لیکن وحشی بیش از ۱۰۷۰ بیت از آن را نساخت و باقی آن را پیوند شیرازی شاعر مشهور سده سیزدهم هجری (م ۱۲۶۲) سروده و حرف افزودن ۱۲۵۱ اطاق آن را به پایان رسانیده‌است. شاعری دیگر به نام صابر شیرازی بعد از پیوند ۳۰۴ اطاق بر این منظومه افزود. مثنوی صفت دیگری که وحشی به پیروی از نظامی سرود، خلد صفت بالایی است که بر وزن مخزن‌الاسرار نظامی گنجه‌ای می‌باشد. مثنوی‌های کوتاهی از وحشی باب آفرین و هجو و نظایر آنها بازمانده که ابهت منظومه‌های یادشده را ندارد.

خرید این محصول