عجایب هفتگانه، به هفت اثر برتر معماری و مجسمه سازی دوران باستان اطلاق میشود. این هفت اثر ظاهراً اولین بار میانجیگری یک فنیقیایی یونانیالاصل به سمت نام آنتیپاتروس باب قرن دوم پیش از میلاد در یک کتاب درج شدهاست. آشکار تلف که این فرد خودش این آثار را دیدهاست یا نه. به هر حال آنچه مسلم است این است که وی باب زمانی میزیسته که تمام این شاهکارهای هنری تندرست و موجود بودهاند و او نمیخواست ویرانهها را به هم عصران خود شناسایی کند.
تهیه فهرست تام عجایب هفت گانه باب اصل حدود سده دوم پیش از میلاد کامل شدهاست و آغازین اشاره به تهیه این آلبوم مکتوب در کتاب تاریخ هرودوت آمدهاست که به سده ۵ پیش از میلاد مربوط برمیگردد.
چندین دهه بعد از آن، تاریخ نگاران یونانی درباب بزرگترین بناهای تاریخی دوران خویش شروع به نوشتن کردند. از تمام کالیماکوس (Callimachus) – که باب ۳۰۵ حرف ۲۴۰ قبل از میلاد میزیست – سر کتابدار کتابخانه اسکندریه، «مجموعهای از عجایب جهان» را تهیه کرد. امروزه، عزب چیزی که درباره این آلبوم میدانیم، همین آغاز آن است و بس، به این دلیل که این کتاب نیز در حریق بزرگ کتابخانه اسکندریه از بین رفت.
سیاهه آخرین عجایب هفت گانه در قرون وسطا تکمیل شد. این سیاهه حاوی چشمگیرترین بناهای تاریخی جهان باستان بود که از بعضی، بینات بسیار پشیزی باب ید بود و تعدادی نیز اصلاً باقی نمانده بودند. آثار تنه کاری آرتیست هلندی مارتن ون هیمسکرک (Marten Van Heemskerck) و کتاب تاریخ معماری یوهان فیشر ارلاخ (Johann Fischer von Erlach) از قدیمیترین منابعی هستند که در آن به این فهرست عجایب هفت گانه استعاره شدهاست.