مقدمه
انعطافپذیری یکی از اجزاء آمادگی جسمانی و یک بخش کلیدی در پیشگیری از آسیب و تندرستی اجرای ورزشی میباشد. باب افراد غیرفعالی که عادت به زندگی کم تحرک دارند، عضلات و تاندونهایشان کوتاه و فاقد قابلیت کشش میشوند. به سمت عبارت دیگر آلت عضلانی در نتیجه بیتحرکی، به تدریج قابلیت ارتجاعی خویش را از دست میدهند و در نهایت دستخوش کاهش قابلیت کشش میشود( ). برای بسط سریع انعطافپذیری، تمرینات مربوط به گرم کردن اجرا میگردد که باب نتیجه اجرای یکسری حرکات کششی حرف میزان محدودی میتوان برانعطافپذیری افزود، لیکن این نوع تمرینات به سمت تنهایی نمیتواند سبب بهبود انعطافپذیری در درازمدت شود. امروزه تمرینات کششی به غرض توسعه انعطافپذیری، بخش مهمی از هر نوع فعالیت جسمانی به رقم میرود.
چندین شیوه کششی شامل ایستا، پویا و تسهیل عصبی ـ عضلانی گیرندههای عمقی (PNF) افزایش در انعطافپذیری را نشان دادهاند. برخی از مطالعات پیشین نشان دادهاند که روش کششی PNF افزایش بیشتری را در دامان حرکتی نسبت به سمت سایر روشها ایجاد میکنند. اگرچه برخی از مزایای استعمال از روشهای کششی PNF مشخص شده است لیک کارایی بیشتر این روشها در تحقیقات هنوز مورد سؤال است.
چندین نوع روش کششی PNF بود دارد که عبارتند از: CR، HR، CRCA و SRHR و ACR
شماری از مطالعات شیوه SRHR را در تحقیقات خود به کار بردهاند و هرکدام زمانهای متفاوتی را برای نگهداری انقضاض ایستا (MVIC) ذکر کردهاند. در نتیجه تعیین مؤثرترین زمان نگهداری فشردگی ایستا باب این شیوه باید بررسی شود. در صورتیکه زمان کوتاهتر MVIC، افزایش یکسانی ا در دامنه حرکتی (ROM) باب مقایسه با یک زمان طولانیتر ایجاد کند، مربیان و ورزشکاران ممکن است شیوهای که زمان کمتری را صرف کند، ترجیح دهند.
۲ـ۱ بیان مسأله
تمرینات انعطافپذیری به طور کلی به آغاز یک بعد مهم در اجراهای ورزشی پذیرفته شده است و بطور وسیعی بعنوان یک شیوه مؤثر باب درمان و پیشگیری از آسیبها مورد استعمال رسم گرفته است. تمرینات کششی برای افزایش قابلیت کشسانی بافت و بدین طریق افزایش دامان حرکت مفاصل ویژه طراحی شدهاند. اعتقاد حرف این است که افزایش دامنه حرکت عملکردهای ورزشی را بهبود و شدت و تعداد آسیبها را کاهش میدهد. با بود اینکه عوامل ارثی نقشی تعیین کننده در انعطافپذیری ایفاء میکنند، حرکتپذیری باتفصیل میتواند از طریق یک برنامه منظم حرکات توسعه دهنده انعطافپذیری حفظ و یا توسعه داده شود.
اجزاء مقاوم غیرفعال و انقباضی فعال در برابر کشش عضله مقاومت ایجاد میکنند و روشهای ویژهای برای کاهش مقدار چنین محدودکنندههایی پیشنهاد شدهاند.
به منظور توسعه انعطافپذیری، روشهای کششی مختلفی عرضه شدهاند که محققین بطور کلی آنها را به سمت سه سنخ ایستا، پویا PNF تقسیم نمودهاند. آیین کششی ایستا بند است از کشیدن عضله حرف نقطه احساس مقاومت و حفظ این وضعیت به مدت ۶ حرف ۶۰ ثانیه شیوه کششی پویا، متضمن حرکات تابی یا فعال میباشد. باب این نوع کشش، امت عضلات در حالت کشیدگی نگه داشته نمیشوند، بلکه از حرکات پویای مکرر باب یک زمان کوتاه استفاده میشود. به عقیده کنت و وس، PNF بند است از تسریع یا توسعه مکانیسم عصبی، عضلانی از طریق تحریک گیرندههای عمقی
از رایجترین روشهای PNF که ورزشکاران در تمرینات خود مورد استفاده قرار میدهند، روش SRHR است که به عقیده برخی محققین انعطافپذیری را بیش از سایر روشهای کششی باب PNF افزایش میدهد. روش SRHR شامل انقباض ایستای عضلات مخالف، پس از انقباض عضلات موافق است و از آنجاییکه هر دو گروه عضلانی موافق و پادزهر در این روش انقباضیافته میشوند، با تحریک گیرندههای عمقی درون عضلانی از طریق بازداری اتوژنیک و بازداری دوسویه موجب بسط (راحتی) باب عضله تحت کشش میشود.
متون متعددی که از روش SRHR استفاده کردهاند، هر کدام زمانهای متفاوتی را برای نگهداری MVIC توصیه نمودهاند. باب حالیکه برخی از متون دوران مشخصی را برای MVIC ذکر نکردهاند، برخی از محققین ۳ ثانیه MVIC را در روشهای مختلف PNF مورد حمایت قرار دادهاند. در مطالعات دیگر ۵ ثانیه و ۶ ثانیه MVIC نیز مورد استعمال رسم گرفته است. بعلاوه، ابهام وقتی بیشتر میشود که محققان ۷ ثانیه، ۷ حرف ۸ ثانیه، ۱۰ ثانیه، ۱۵ ثانیه و حتی تا بیش از ۲۰ ثانیه MVIC را نیز بکار بردهاند.
مطالعه حاضر تأثیر ۵، ۱۰ و ۱۵ ثانیه MVIC در کشش PNF به آیین SRHR را بر توسعه دامنه حرکتی مفصل ران مورد بررسی رسم میدهد. باب حقیقت محقق در جستجوی پاسخ به این سؤال است که آیا بین زمانهای ۵، ۱۰ و ۱۵ ثانیه MVIC در روش SRHR تفاوتی بود دارد یا خیر؟
فهرست مطالب :
نوع فایل : دعا (doc)
حجم فایل : ۹۳ کیلوبایت (zip)
تعداد صفحات : ۱۱۷ صفحه