ای بندگان خدا، بدانید اکنون که زبانها باز است و گشاده، پیکرها سالم،اندامها به خدمت آماده و جولانگاه فراخ و گسترده. پیش از آن که فرصت ازدست رود و مرگ شتاب آورد و گریبان بگیرد، به پیشواز مرگ روید و منتظرآمدنش نشوید.
پیام زیبای مولی الموحّدین علی(ع) به همه رادمردانی است که راهشهادت برگزیدهاند؛ حرف هجرت از زندگی مادّی، به وادی ایمن و ملکوت اعلارسیدهاند و باب جست و جوی کمال، به سرچشمه حیات راه یافته و سرمست ازجرعه «ارجعی الی ربک» به رؤیت جهان و کشف رضایت حق نائل آمدهاند.چه غافلند دنیا پرستان و بی خبرانی که ارزش شهادت را باب صحیفههایطبیعت میجویند؛ وصف آن را از حماسهها و شعرها میخواهند و در کشفآن از هنر تخیّل و کتاب تعقّل استمداد میکنند. البته حلّ این معمّا جز به مددعشق میسّر نمیشود. هضم و فهم کلام مولا علی(ع) آن گاه میسّر است که عقلو دل جان را سرمایه و ظرف آن سازیم؛ زیرا مخاطب کلام آقا بندگانخدایند نه اسم غیر، سخن حضرت دعوت راهی آکنده از نور و سرور است؛توصیه به مرگی اختیاری است؛ زیرا هر حرکت و تحولی، اگر مقّدر و محکومو محتوم شد، نه سبب کمال است و نه پاداشی در پی دارد.از این رو همهحرکات و اقدام و گفتار بندگان حقیقی و مقرّب خدا از سر اختیار است. این سفارش علی است، که هم رهشناس است هم رهپیما و هم رهنما.