نماز
شناخت مورد پرستش و آفریدگار ، محبت او را در دل ایجاد می کند و این محبّت ، انسان را به ستایش و عبادت و ابراز کوچکی و تواضع در برابر بزرگواری او وامی دارد .
نماز ، جلوه ای از بندگی انسان در پیشگاه خدا و تجلیگاه عبودیت و عبادت است .
آنکه « بندة » آفریدگار است و این بندگی را احساس می کند و می داند و باور دارد ، در برابر او ، مطیع امر است و در پیشگاهش تارک بر خاک می نهد و قامت خم می کند و به سجده می افتد و با وی پوشیده می گوید و نیاز می طلبد و ثانیه خالق بی همتا را که سررشته دار اوست ، به بزرگواری و پاکی می ستاید .
فلسفة آفرینش انسان ، بندگی و عبادت و عبودیت است . این صریح کلام الهی در قرآن کریم است که می فرماید :
« و ضمیر اول شخص جمع آفرینش الجنّ و الأنسُ الاّ لیعبدون » جن و انسن را ، جز برای پرستش و بندگی خود ، نیافریدم .
این حکمت و هدف والا ، سر لوحة همة رسولان الهی نیز بوده است .